Το δίλημμα είναι μεγάλο και δύσκολο ν’ απαντήσεις. Μ’ αυτό γεννιέται ο άνθρωπος από την εποχή που η ευλογημένη ράτσα των «αναθεματισμένων» Ελλήνων άρχισε να σκέφτεται, να κουβεντιάζει, να αναρωτιέται και να μετράει το δρόμο για τ’ αστέρια και τις βουνοκορφές.
Γιατί να ζεις; Ποιος λόγος υπάρχει να πηγαίνεις σχολείο, να σπουδάζεις, να δουλεύεις, να κάνεις παιδιά, να χτίζεις σπίτια, να ταξιδεύεις ; Γιατί να κουράζεσαι όταν ξέρεις ότι η μόνη βεβαιότητα της ζωής είναι το τέλος της ;
Καθένας μας έρχεται στον κόσμο με τα χαρίσματα, τα ταλέντα, την ψυχική σύσταση και τη σωματική κατασκευή, και πριν απ’ αυτά, τη Ζωή. Τι το κάνουμε αυτό το μέγιστο δώρο της Φύσης ;
Σταμάτησε για λίγο, αναγνώστη, τη δουλειά, το διάβασμα, τη σκέψη για τα τρέχοντα, κι αναρωτήσου : γιατί ζεις ; για ποιο λόγο ήρθες εδώ ;
Τι είναι αυτό που κάνει την παρουσία σου απαραίτητη στον κύκλο της Ζωής; Γιατί είναι βέβαιο πως όπως για όλα μες στη Φύση, έτσι και για σένα, υπάρχει ένας χώρος κρατημένος για τη δική σου ύπαρξη που πρέπει να τον γεμίσεις με την ύπαρξή σου.
Γιατί λοιπόν είσαι εδώ, και τι αξίζει να κάνεις τη ζωή που σου δόθηκε ;
Είναι βέβαιο πως κανείς από μας δεν θα πετάξει ποτέ με διαστημόπλοιο, δεν θα βομβαρδίσει το χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, ούτε θα καταλάβει έφιππος την Κωνσταντινούπολη. Όχι γιατί δεν θέλουμε ή δεν μπορούμε, αλλά γιατί έχουμε σοβαρότερα ή πιο επείγοντα πράγματα να κάνουμε.
Σκέφτηκες ποτέ ποια είναι αυτά ;
Πολλές φορές μου αρέσει να σκέφτομαι τη ζωή σαν ένα μεγάλο δωμάτιο που όμως οι τοίχοι του αντί να σε φυλακίζουν μπορούν να μεγαλώσουν ή να μικρύνουν κατά τη θέλησή σου. Είναι φορές που ψάχνεις μια σκοτεινή, ζεστή γωνιά για να χωθείς στη μαλακή σου πολυθρόνα, να κλείσεις τα μάτια και να ξεχαστείς. Άλλες πάλι, θέλεις να σπρώξεις τους τοίχους για να δεις αυτό που πιστεύεις πως είναι ένα μακρύ λιβάδι, ένα απέραντο πέλαγος ή μια δασύφυτη πλαγιά. Κι άλλες, να σκαρφαλώσεις και να περάσεις αντίπερα, κι ας είναι το αντίπερα αυτό ένας λάγνος βυθός να σε μαγέψει παντοτινά ή κορφή ενός βουνού, ν’ ανοίξεις τα χέρια και να πετάξεις ως το Τέλος.
Όλες τις σκέψεις κάποτε θα τις κάνεις, είναι βέβαιο. Κι όποιος το πει πως δεν το σκέφτηκε ποτέ, ή είναι ψεύτης ή δεν είναι άνθρωπος.
Τούτο όμως είναι το καλύτερο απ’ όλα : να μπορείς να φτιάχνεις τον κόσμο σου στα μέτρα που εσύ διαλέγεις να βάλεις. Να αποφασίζεις εσύ για όσα περισσότερα γίνεται, και κάθε φορά να προσπαθείς για πιο πολλά. Να γίνεσαι ο ίδιος καλύτερος εκεί όπου πιστεύεις πως δεν γίνεται. Καλύτερος στη γνώση, καλύτερος στη δημιουργία, καλύτερος για την Πατρίδα, καλύτερος για σένα.
Δε βρίσκω άλλο λόγο να ζεις.
Η ΟΧΙΑ